WYCIĘCIE Z Ł OWICZ
WYCINANKI Ł OWICKIE
Źródło obrazu: folklorysta.pl
Polskie wycinanki (czyt. vee-chee-non-kee) zaczęto robić w połowie XIX wieku przez mieszkańców małych polskich wsi.
Pierwsze wycinanki powstały we wsiach podwarszawskich, położonych na prawym brzegu Wisły, niedaleko Jeziornej. W Jeziornej była to jedna z największych ówczesnych fabryk papieru w Polsce i jako pierwsza rozpoczęła produkcję cienkiego papieru innego niż ręcznie.
Do produkcji papieru fabryka potrzebowała celulozy, którą można było znaleźć w szmatach z okolicznych wsi. Jako zapłatę za szmaty gminy te otrzymały z fabryki kolorowy papier.
Najstarsze Polskie wycinanki były pojedyncze kolorowe, który jest całkowitym przeciwieństwem tego, co wycięcia z L owicz wyglądać.
Źródło obrazu: folklorysta.pl
Wzory znajdują się w wycięciach z L owicz są jednym z najbardziej, jeśli nie najbardziej rozpoznawalną wizytówką polskiego rzemiosła ludowego i ludzi. Stworzone, by pełnić funkcję dekoracji na ścianach wiejskich domów, były chłopską odpowiedzią na bardzo drogie obrazy i wyszukane dekoracje znalezione w okazałych rezydencjach należących do bogatych. Stąd nazwa jednego z wazonów; „malarstwo biedaka”.
Tradycyjnie do cięcia papieru sklejano klejem gotowanym z mąki żytniej nożycami do owiec.
W pewnym momencie nastało prawdziwe szaleństwo na punkcie wycinanek, w którym wiele się robiło. Według niektórych źródeł doprowadziło to do przeniesienia starszych wycinanek z sali odświętnej do pracowni, a później do budynków dla zwierząt, aby zwierzęta również mogły cieszyć się ich pięknem.
Nadal powstają wycinanki z Łowicza. Wzory można jednak znaleźć również na wielu rodzajach towarów konsumpcyjnych, w szczególności upominkach, od magnesów na lodówkę po torby. W miarę spopularyzowania wzorów zapomniano o ich historii i znaczeniu. Polski Folklor celebruje tę zapomnianą historię nie tylko wzorów, ale i tradycyjnych metod wytwarzania, ludzi, którzy je wykonali i ich tradycyjnego wykorzystania.